νῦν δέ λευγαλέῳ θανάτῳ εἵμαρτο ἁλῶναι.'
ὣς ἄρα μιν εἰπόντ᾽ ἔλασεν μέγα κῦμα κατ᾽ ἄκρης
δεινὸν ἐπεσσύμενον, περὶ δὲ σχεδίην ἐλέλιξε.
τῆλε δ᾽ ἀπὸ σχεδίης αὐτὸς πέσε, πηδάλιον δὲ
ἐκ χειρῶν προέηκε· μέσον δέ οἱ ἱστὸν ἔαξεν
δεινὴ μισγομένων ἀνέμων ἐλθοῦσα θύελλα,
τηλοῦ δὲ σπεῖρον καὶ ἐπίκριον ἔμπεσε πόντῳ.
τὸν δ᾽ ἄρ᾽ ὑπόβρυχα θῆκε πολὺν χρόνον, οὐδ᾽ ἐδυνάσθη
αἶψα μάλ᾽ ἀνσχεθέειν μεγάλου ὑπὸ κύματος ὁρμῆς·
εἵματα γάρ ῥ᾽ ἐβάρυνε, τά οἱ πόρε δῖα Καλυψώ.
ὀψὲ δὲ δή ῥ᾽ ἀνέδυ, στόματος δ᾽ ἐξέπτυσεν ἅλμην
πικρήν, ἥ οἱ πολλὴ ἀπὸ κρατὸς κελάρυζεν.
ἀλλ᾽ οὐδ᾽ ὣς σχεδίης ἐπελήθετο, τειρόμενός περ,
ἀλλὰ μεθορμηθεὶς ἐνὶ κύμασιν ἐλλάβετ᾽ αὐτῆς,
ἐν μέσσῃ δὲ καθῖζε τέλος θανάτου ἀλεείνων. |
|
μα τώρα με τρισάθλιο θάνατο να σβήσω μου μελλόταν καθώς μιλούσε, πέφτει απάνω του χιμώντας άγριο κύμα γιγάντιο, κι η πλώρη τραντάχτηκε και στρουφογύρισε όλη
κι ατός του απ΄την πλωτή τινάχτηκε μακριά, και το τιμόνι του ξεφυγε απ΄τα χέρια τ΄άρμπουρο τσακίστηκε στη μέση απ΄το μπουρίνι το άγριο που άσκωναν οι μπερδεμένοι ανέμοι,
κι αλάργα το πανί στη θάλασσα κι η αντένα εσφεντονίστη κι εκείνον στα βαθιά τον βούλιαξε νερά πολλή ώρα, κι ούτε μπορούσε να ξαναβγεί απ΄την ορμή του φοβερού κυμάτου τα ρούχα η Καλυψώ που του ΄δωκε πολύ μαθές βαραίναν.
Πρόβαλε τέλος έξω κι έφτυσε την άρμη από το στόμα, που σαν ποτάμι απ΄το κεφαλι του πικρή χυνόταν κάτω.
Μα κι έτσι την πλωτή δεν ξέχασε, κι ας είχε πια αποκάμει, μονάχα εχύθη μες στα κύματα κι απάνω της επιάστη, και κάθισε στη μέση, θέλοντας του χάρου να ξεφύγει
|
